نویسنده دوره گرد

من گناهانم را در درگاهی خواندم که از آفرینش فقط یک سوال برایمان ماند: داروین یا الله؟ تکامل یا سوء تفاهم و تشابه یا تقابل اسطوره یا حقیقت و مرگ یا زندگی؟ اینان به اندازه عمری گران در این سه ساعت سعی بر من تاخت و نعل بر من کوباند. 

حکم است یا الله الله کنی و یا درد بکشی بین تعارض حقایق و نتایج یا با کن فیکون مسلم شوی و یا با بیگ بنک مرتد. البته بیگ بنگ اول در سر اتفاق می افتد و انسان را به سمت پوچ پوچ تر می برد. البته که ذهن با بیگ بنگ فرق دارد مثل آفریننده و نابود کننده. نمیدانم فردا دارم زند آنکه هر روزز در آینه می بینم و یا از سکته قلبی جان ببازم ویا دیوانه ای شوم که خود فروید (خدایش اورا در رحمت بسوزاند) نتواند مرا نجات دهد و در نهایت در یکی از تیمارستان  های شهر کارتون های بچگیم جان ببازم.

کولی...

چه کسی خداوندگار را کشت و بر سر مزارش فاتحه ای خواند؟ خداوندگار را ما کشتیم. خداوندگار را آنهایی که حقیقت جستند کشتند. حال برای نبودنش ناله کنیم ناخن صورت بکشیم فایده ای ندارد خداوند را کشته ایم مرده که بر نمی گردد.

حال در نبودنش چه کنیم در جستجوی چه سرنوشتی باشیم. سرنوشت صادق هدایت یا از هم گسیختگی نیچه ؟ مردن یا زنده بودن ما چه فایده ای دارد وقتی ما معنا را از زندگیمان پاک کردیم. حال با خرد بی خردمان چه کنیم که خداوندی نداریم. لعنت بر آنان که می دانند و بازگو می کنند آگاه می سازند. من به تباهی رسیدم و خداوندی که نیست را می پرستم مانند یک مالیخولیایی. از چهارچوب خارج شدم و از عزل به عدم رسیدم و راهی گم کردم که نور خورشید هم از تاریکی آن نمی کاهد. البته راهی که نبود و راهیابی که خود راه گم کرده بود.

لذت زندگیی برایم باقی نمانده و سنگ قبری نیز نمیخواهم تنها حقیقتی که میدانم حقیقتی به نام طبیعت است که آن نیز با عصاره ای به نام بی رحمی و ناملایمتی زنده است. 

مانند فاحشه ای شدم که در عوض پول فقط از مشتری مشت تحویل گرفتم. و فهمیدم زمانی که انسان گریست که تنها حقیقتش بر روی ابهام قرار گرفت و پایان...

کولی

فردای من در پس کوه هایی قرار دارد که فقط بز های کوهی قادر به فتح آن هستند من چگونه به آن سوی بروم؟ مسیر آغشته به ترس و اضطراب و جهل و کج اندیشی است اصلا خارج از همه ی سختی ها آیا واقعا روشنایی در آن سوی این سرزمین تاریک در پشت آن کوه های بلند قرار دارد؟ در هر صورت یا باید بمیرم یا آن طرف را تماشا کنم. 

مرگ بر انسانی پوچ رواست؟ مگر همه صادق هدایت می شوند؟ مگر همه ی پوچ ها پوچ است؟ مگر پوچی تاریکی است؟ پوچی راهی برای خارج شدن از این گردون بسی نا جوانمرد است.

و پیشاهنگ این تفکر همان حقیقتی است که عشق را ساخت و بر پیکره آن پیرمرد کوه کن جان دوباره بخشید. 

حتی اگر خدای من نیز افسانه ای باشد که بر پوستینی نوشته شده است باز هم نبودنش را می پرستم. خدای من نه اهوراست نه الله نه شمس و قمر و شیطان نه هر چیز دیگری که اسم بر آن نهادند نهادینه شد. خداوند من همان است که پوچی آنرا باطل نمی کند و خرافه بر آن خدشه ای وارد نمی سازد.

خدای من هم مسیر پوچی است نام او مانند سلام درویشانی است که فلک را تکان می داد و نقمه گندمگون آفتاب بهاری در دشت های لرستان.

شهرزاد هزار داستان گفت هزار شب نخوابید تا مرا پوچ و تلخ مزاج کند. آنگاه کام من شکر شکر شد و در کوی کولی مسلک خویش آشیان ساختم

کولی تا ابد

ای بی‌خبران شکل مجسم هیچ است

وین طارم نه سپهر ارقم هیچ است

خوش باش که در نشیمن کون و فساد

وابسته‌ی یک دم‌ایم و آن هم هیچ است

فکر کردن زیاد و شنیدن حقایق متواری و بعضا وارونه ،کاری با انسان می کند که ره خویش را بر جاده کج اندیشی بگذارد. و حال چه اندیشه ای واقعیت است؟ هزاران مکتب برای رهایی از وهم آمدند و وهم انگیز تر شدند. هیچ فیلسوفی آگاهی زایمان نکرد بلکه هرکه آمد مسیری را ساخت که انسان را گمراه تر کند. اصلا بگوییم انسان با اندیشیدن خود، خود را گمراه می کند گزافه نیست. البته این حرف حقیقت نیز نیست. چون حقیقت افسار و افزار و صورتی از فهم ماست که البته هرکسی فهمش تفاوت با فهم دیگری دارد. 

پس اگر نمیدانیم پس شاید چیزی نیست که بدانیم. شاید ...

کولی

همه می دانیم که ما انسان ها از انتخاب طبیعی تطور یافتیم ولی این یک انتخاب زیستی است اما انسان ها فقط فیزیولوژی نیستند انسان ها خارج ازز همه چیز اخلاق دارند.

واقعا تطور از چه قانونی یا بهتر از چه انتخابی برای تعالی انسان استفاده کرده؟ من آنچه می دانم آن است که بزرگی گفت که  انسان های بی رحم به دلیل قدرت و نترس بودن به طور اتوماتیک انسان های دل رحم و صلح جو را حذف کردند. قانون طبیعت زیبا نیست فقط تلخ و دردناک است.

حال آنچه انسان انجام داد تبیین می شود.....